Knez Miloš Obrenović bio je celim svojim bićem vezan za Rudnik, „on je na njemu živeo i kao siromašni sluga, i kao srpski vojvoda, i kao turski rob, i kao vođ narodnog ustanka”. Mobom seljana pred samo izbijanje Drugog srpskog ustanka u Gornjoj Crnući porodica Miloša Obrenovića dobila je dom. Pored seoske brvnare naknadno je izgrađen „mlekar, koševi, ambar, har za konje“. Izbijanjem ustanka Gornja Crnuća postaje središte ustaničkih akcija „i u narodnoj borbi je preuzela ulogu Topole pod Karađorđem“, a kući kneza Miloša „bi suđeno da postane prvi dvor prvoga kneza oslobođene Srbije“. U njoj je održana i prva narodna skupština u decembru 1815.

Nepoverenje beogradskog muhafiza Marašli Ali-paše prema Srbima išlo je do te mere da je insistirao da knez Miloš živi u Beogradu. Okolnosti u kojima je živeo srpski knez u Beogradu nisu pružali povoljnu klimu za funkcionisanje njegove vlasti. Trebalo je izabrati adekvatnu prestonicu. U manastiru Vraćevšnica, pod Rudnikom, početkom maja 1818. skupština i knez opredelili su se za Kragujevac. Ovo je bila samo potvrda s obzirom da je srpski knez već gradio u ovom gradu konake. U Srbiji toga vremena bilo je i većih i značajnih varoši. Zašto onda Kragujevac? Kako ukazuje Radosav Marković „to je psihološko osećanje sigurnosti u njemu, zatim geografsko-administrativni položaj i nacionalna homogenost njegovog stanovništva“. Drugim rečima Kragujevac se nalazi u srcu Šumadije, koja je „ponela ustanički barjak“, imao je centralni položaj u tadašnjoj Srbiji što je olakšavalo održavanje administrativnih veza, bio je udaljen od Carigradskog druma da bi ga uznemiravali Turci i grad je napustilo u većini tursko stanovništvo  što je u tom turbulentnom vremenu smatrano za veliku prednost.