Nova knjiga u izdanju Društva za urbanu istoriju i Istorijskog muzeja Srbije
Nova knjiga u izdanju Društva za urbanu istoriju i Istorijskog muzeja Srbije izašla je iz štampe: KULTURA I IDENTITET: MUSLIMANI U BEOGRADSKOJ TVRĐAVI I VAROŠI 1830–1867. autorke dr Irene Kolaj Ristanović. Sadržajem ove monografije, autorka je nastojala da kroz analizu elemenata duhovne i materijalne baštine muslimana u beogradskoj tvrđavi i varoši utvrdi način ispoljavanja kulturnog identiteta ove zajednice. Isti se manifestovao u svoj svojoj slojevitosti i u hronološkim okvirima koje odlikuje razvoj nacionalnih ideja i misli srpskih intelektualaca, te dinamičan politički život prestonog grada. Osnovu istraživanja čine arhivski izvori srpske i osmanske provenijencije pohranjeni u arhivima Republike Srbije i Osmanskom arhivu u Istanbulu. Monografija sadrži 416 strana i podeljena je na tri poglavlja: Položaj muslimana u Kneževini Srbiji nakon Hatišerifa iz 1830, Muslimani u Beogradu: tvrđava i varoš i Društveni život.
Iz recenzije dr Aleksandre Vuletić, naučne saradnice Istorijskog instituta:
“Rukopis monografije Irene Kolaj Ristanović predstavlja sveobuhvatan prikaz duhovne i materijalne baštine muslimana koji su živeli u beogradskoj tvrđavi i varoši u poslednjoj etapi osmanskog prisustva u Beogradu […] Monografija Kultura i identitet: muslimani u beogradskoj tvrđavi i varoši 1830-1867. predstavlja izuzetno istoriografsko delo kojim će se konačno popuniti praznina u našem poznavanju materijalne kulture i identitetskih obeležja beogradskih muslimana u multikonfesionalnom gradu kakav je bio Beograd u 19. veku”.
Iz recenzije dr Radomira J. Popovića, naučnog savetnika Istorijskog instituta:
„Dobra strana rukopisa je ta što je tematski inovativan, jer se prvi put materijalno i duhovno nasleđe muslimana u Beogradu u ovom periodu posmatra u međuzavisnosti, odnosno, materijalni vidovi kulture kroz prizmu duhovnih i civilizacijskih tekovina islama, koje su, opet, neposredno uticale na oblikovanje materijalnog sveta muslimanskog stanovništva u Beogradu i time ga povezivalo s ostalim prostorima na kojima je bio preovlađujući uticaj islama. Takođe, hronološki okvir rukopisa, 1830. godina – priznanja autonomnog statusa Srbije i 1867. godina – „predaja ključeva gradova“ je dobro odabran.“ […] „Treba posebno istaći da je rukopis zasnovan na pisanim izvorima srpskog i osmanskog porekla, za čije je pronalaženje, prevođenje i kritiku uložen ogroman istraživački trud.“