Međuratni Beograd kroz brojeve i podatke
U uslovima ekonomski nerazvijenog jugoslovenskog društva, Beograd sa preko 327 fabrika možemo svrstati među industrijske centre Kraljevine. U ovom gradu najrazvijenije su bile tekstilna, pivarska, mlinska i šećerna industrija. Pored navedenih u Beogradu su postojali i pogoni za proizvodnju obuće i prehrambenih proizvoda. Za temu našeg istraživanja od važnosti je istaći da je Beograd bio jedan od centara proizvodnje papira. Industrijalizacija je neminovno dovela i do stvaranja velikih radnih kolektiva. Jedan od primera je „Beogradska fabrika šećera“ u kojoj je pred Drugi svetski rat radilo 1.000 radnika. Ukupno u ovom periodu u Beogradu bilo je 25.000 radnika.
Pred okupaciju u Beogradu je radilo 29 osnovnih škola u kojima je nastavu pohađalo 20.000 đaka. Tokom međuratnog perioda rastao je broj građanskih škola i gimnazija. U sedam muških i sedam ženskih gimnazija išlo je 10.000 učenika i 1.000 nastavnika. Sveukupno u poslednjoj školskoj godini pred okupaciju u Beogradu sa Zemunom i Pančevom bilo je 43.199 učenika. Beogradski univerzitet bio je ustanova koja je u Kraljevini Jugoslaviji u međuratnom periodu okupljala najveći broj studenata (oko 50% od ukupnog broja).
Na ovoj visokoškolskoj ustanovi pred Drugi svetski rat studiralo je 9.800 studenata od čega 7.700 muškaraca i 2.100 žena. Od ovog broja najviše studenata je studiralo na Pravnom fakultetu. Najmanji broj dolazio je iz radničkih porodica – 3,3%, zatim iz seoskih – 22,8%, i iz ostalih 73,9%. Prema podacima iz Statističkog godišnjaka Kraljevine Jugoslavije za 1938/1939. najveći broj studenata bio je pravoslavne veroispovesti, 6.195, zatim katoličke, 931. Pored Univerziteta u Beogradu je bila smeštena i Srpska kraljevska akademija koja je okupljala intelektualnu elitu Kraljevine.
Prema poslednjem popisu stanovništva iz 1931, Beograd je imao 288.938 stanovnika, što ga je činilo najvećim gradom u zemlji. Od ovog broja 154.839 je bilo muško i 134.099 žensko stanovništvo. Po veroispovesti u ovom gradu je živelo: 209.449 pravoslavaca, 56.776 katolika, 8.936 Jevreja, 7.395 evangelista, 3.821 musliman i 2.561 pripadnik ostalih konfesija. Socijalna karta međuratnog Beograda bila je sledeća: poljoprivreda, šumarstvo i ribarstvo 10.212; industrija i zanat 96.349; trgovina, kredit i saobraćaj 61.045; javna služba, slobodna zanimanja i vojska 61.068 i druga zanimanja, bez zanimanja i bez oznake zanimanja 59.724.
Ovakva socijalna struktura nagoveštava da se većina stanovnika borila da ostvari golu egzistenciju. U Beogradu je u periodu od 1934–1935. godine 67.000 zaposlenih imalo mesečni prihod ispod 900 dinara, 35.000 u rasponu od 900 do 3.000 i 18.000 više od 3.000. Kada ukažemo da je za minimalno mesečno izdržavanje četvoročlane porodice trebalo 2.200 dinara dobijamo sliku o ekonomskoj podlozi građana ovog grada. Većina Beograđana nije imala svoju imovinu i živela je u iznajmljenom smeštaju. Prema podacima iz 1933. od 22.000 objekata za stanovanje, 5.000 je imalo zadovoljavajući komfor i higijenu, 11.000 je bilo upotrebljivo i 6.000 nije zadovoljavalo ni jedan uslov za normalan život. Nehigijenska naselja „Pištolj mala“, „Jatagan mala“ prkosili su generalnom urbanističkom planu i bila životni prostor najsiromašnijih Beograđana.
Za razliku od pogrešne predstave o međuratnom Beogradu, koju javnost može da formira gledajući televizijsku seriju „Senke nad Balkanom“, kriminalitet u Beogradu pred Drugi svetski rat bio je procentualno na nivou drugih evropskih prestonica. U odnosu na jugoslovensko okruženje poput gradova kao što su Ljubljana i Zagreb ovaj grad predstavljao je bezbednije mesto za stanovanje. Ono što je odvajalo Beograd bila je visoka stopa ubistava i činjenica da su zločini i drugi prekršaji izvršavani u alkoholisanom stanju. Velike socijalne razlike bile su idealni uslovi za obavljanje „lopovskog zanata“. Beograđani koji su živeli u ovom periodu pamte pojedine dobro organizovane grupe koje su „operirale“ po kućama i stanovima.
